W programie olimpiad, które odbywały się w starożytnej Grecji nie było gier zespołowych tak, więc również nie było ich w programie pierwszej olimpiady nowożytnej, która odbyła się w Atenach w 1896 roku. Jednakże ogromna popularność piłki nożnej sprawiła, że Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdecydował się wpisać ją jako dyscyplinę nieoficjalną do programu letnich igrzysk olimpijskich w Paryżu w 1900 roku oraz w Saint Louis w 1904. Tym samym piłka nożna stała się pierwszym sportem zespołowym na olimpiadzie. Był to kolejny krok milowy w popularyzowaniu i rozwoju tej dyscypliny sportu. Ponieważ była to dyscyplina nieoficjalna, więc w tej konkurencji nie przyznawano medali a mecze traktowano jako formę ciekawej rozrywki pomiędzy oficjalnymi dyscyplinami. Jednak na chwilę obecną Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznaje te wyniki za oficjalne i państwa, które były reprezentowane figurują w katalogu medalowym jako medaliści w tej dyscyplinie.

W maju 1904 roku w Paryżu powstała FIFA, czyli Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej. Już podczas drugiego Kongresu FIFA w 1905 roku padła propozycja zorganizowania międzynarodowego turnieju piłki nożnej jednak państwa członkowskie nie poparły tego pomysłu. W kolejnych latach powracano do tego tematu, ponieważ piłka nożna zdobywała coraz większą popularność na całym świecie a jeszcze młoda jednak już silna i wpływowa FIFA skutecznie przejmowała kontrolę nad piłką międzynarodową.

Podczas olimpiady w Londynie w 1908 roku piłka nożna po raz pierwszy znalazła się wśród dyscyplin oficjalnych, a więc zwycięzcy tej konkurencji otrzymywali medale. Pierwszy oficjalny turniej piłki nożnej na olimpiadzie wygrała reprezentacja Wielkiej Brytanii, która tym samym wywalczyła pierwszy złoty medal olimpijski w piłce nożnej w historii. Cztery lata później na olimpiadzie w 1912 roku w Sztokholmie Brytyjczycy zdobyli drugie olimpijskie złoto. Organizatorem turnieju piłkarskiego w 1908 i w 1912 był związek piłki nożnej kraju, w którym odbywały się igrzyska olimpijskie. W 1914 na Kongresie FIFA w Christianie FIFA zgodziła się uznać piłkarski turniej olimpijski za „mistrzostwa świata w piłce nożnej amatorów” i zgodziła się zorganizować według swoich przepisów turnieje na trzech kolejnych olimpiadach. Z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej nie odbyła się olimpiada w Berlinie w 1916 roku. FIFA zorganizowała więc, turnieje na olimpiadach w 1920, w 1924 i w 1928 roku.

  Portugalia - Holandia: Emocje w Norymberdze

Na początku lat 20stych XX wieku niektóre krajowe związki piłkarskie (belgijski, włoski i szwajcarski) zaczęły płacić swoim piłkarzom za udział w meczach w ramach rekompensaty za „stracony czas i nieobecność w pracy”. Jednak kłóciło się to z ideą olimpiady, która z definicji była imprezą tylko i wyłącznie dla sportowców amatorów, czyli takich, którzy nie zarabiają na uprawianiu sportu. Federacje piłkarskie z Wysp Brytyjskich (angielska, szkocka, walijska i irlandzka) wystąpiły w 1923 roku do FIFA z prośbą o wydanie orzeczenia, iż piłkarz, który pobiera wynagrodzenie, za swoją grę nie jest już amatorem tylko zawodowcem i jako taki nie może uczestniczyć w turnieju olimpijskim. Dla FIFA był to poważny problem, gdyż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, iż „amatorstwo” hamuje rozwój futbolu, którym wolnymi krokami zmierzał do zawodostwa. FIFA nie mogła więc wydać takiego orzeczenia, gdyż byłoby ono sprzeczne z ideą rozwoju futbolu a także uniemożliwiałoby udział w olimpiadzie wielu znakomitym piłkarzom. W proteście wobec stanowiska FIFA niezgodnego z duchem olimpijskim Wielka Brytania oraz Dania nie wystawiły swoich drużyn na olimpiadę w 1924 roku.

FIFA próbowała wypracować jakiś kompromis, żeby pogodzić zwolenników i przeciwników wprowadzenia piłkarzy zawodowych na olimpiadę jednak wszelkie próby spełzły na niczym. W 1926 roku zorganizowano w Rzymie spotkanie mające załagodzić sytuację i przekonać Wielką Brytanię i Danię do profesjonalizacji futbolu jednak federacje tych krajów twardo obstawały przy całkowitym amatorstwie. W 1927 roku FIFA próbowała rozstrzygnąć konflikt na swoją korzyść próbując przeciągnąć Międzynarodowy Komitet Olimpijski na swoją stronę. W tym celu FIFA wystąpiła do MKOl’u z prośbą o oficjalne dopuszczenie możliwości okresowego opłacania piłkarza amatora przez jego federację w ramach rekompensaty za „stracony czas i nieobecność w pracy”. Odniosło to skutek odwrotny do zamierzonego. Zamiast zakończyć konflikt pogłębiło go jeszcze bardziej. Federacje z Wysp Brytyjskich zdegustowane poczynaniami władz FIFA wycofały się z olimpiady w 1928 roku a następnie w lutym 1928 roku wypisały się z członkostwa w FIFA. Dla władz FIFA, które już od samego początku istnienia FIFA dążyły do stworzenia swoich własnych międzynarodowych zawodów piłkarskich wzorowanych na turnieju olimpijskim był to wyraźny sygnał, że nie ma co już dłuzej zwlekać. Dzień przed rozpoczęciem turnieju olimpijskiego, 26 maja 1928 roku, na 17stym Kongresie FIFA obradującym w Amsterdamie prezydent FIFA Jules Rimet ogłosił decyzję o organizowaniu przez FIFA nowego międzynarodowego turnieju piłkarskiego, w którym będą mogły wziąć udział wszystkie zrzeszone w FIFA reprezentacje oraz wszyscy zawodnicy niezależnie od ich statusu, a więc zarówno amatorzy jak i zawodowcy.

  Ajax - Najstarszy klub piłkarski z Amsterdamu

W 1930 roku w Urugwaju odbył się pierwszy taki turniej pod nazwą Mistrzostwa Świata w piłce nożnej. Posiadając już swój własny turniej stworzony głównie z myślą o zawodowcach FIFA straciła zainteresowanie turniejem olimpijskim adresowanym do drużyn amatorskich. Tym bardziej, że w dalszym ciągu nie mogła dojść do porozumienia z Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim, który obstawał przy amatorskim charakterze olimpiady. Impas na linii FIFA – MKOl doprowadził do tego, iż MKOl postanowił nie umieszczać piłki nożnej w programie letnich igrzysk wypadających w 1932 roku w Los Angeles. Dodatkowym argumentem ku takiemu rozwiązaniu była niewielka popularność tej dyscypliny sportu w USA. W 1934 roku we Włoszech odbyły się drugie Mistrzostwa świata organizowane przez FIFA i przeznaczone głównie dla profesjonalistów. Ten nowy turniej zdobywał coraz więcej zwolenników w efekcie czego turniej olimpijski o charakterze czysto amatorskim zaczął powoli tracić na znaczeniu. Mimo to piłka nożna powróciła na olimpiadę w 1936 roku w Berlinie. Głównie za sprawą zaangażowania gospodarzy. Niemcy postanowili wykorzystać fakt, że za piłka nożną stoją coraz większe pieniądze i zarobić na turnieju olimpijskim.

Z powodu wybuchu drugiej wojny światowej nastąpiła aż 12 letnia przerwa w igrzyskach olimpijskich. Nie odbyły się olimpiady w 1940 i 1944 roku. Kolejną zorganizowano dopiero w 1948 roku w Londynie. Po drugiej wojnie światowej w Europie Zachodniej piłka nożna stała się w pełni profesjonalna. Pojawił się nowy zawód: „piłkarz”. Ponieważ olimpiada była przeznaczona tylko i wyłącznie dla sportowców amatorów reprezentacje z Europy Zachodniej stopniowo przestawały brać w niej udział. Miały swoje własne rozgrywki organizowane przez FIFA pod nazwą Mistrzostwa Świata. Ranga turnieju olimpijskiego zaczęła szybko spadać a tytuł mistrza olimpijskiego nie był już tak porządany przez drużyny jak przed wojną. Przysłowiowym gwoździem do trumny było powstanie nowego konkursu w 1960 roku znanego dziś pod nazwą Mistrzostwa Europy. Nowy turniej organizowany przez UEFA wypadał w tym samym roku co olimpiada i był dla niej poważną konkurencją. Po przeciwnej stronie kontynentu w Europie Wschodniej potocznie nazywanej „blokiem wschodnim” lub „blokiem komunistycznym” piłka nożna oficjalnie miała status amatorski i nie istniał zawód piłkarza (mimo, iż w rzeczywistości piłkarze Ci żyli z gry w piłkę). Tak, więc te na pozór amatorskie drużyny z Europy Wschodniej tak naprawdę były drużynami złożonymi z zawodowców, z którymi prawdziwi amatorzy nie mieli żadnych szans. Sprawiło to, że w latach 1952 – 1988 zespoły z Europy Wschodniej zdominowały turniej piłki nożnej na olimpiadzie zdobywając w tym okresie prawie wszystkie medale.

  Najlepsi strzelcy Premier League w historii - Top 10

Aby przywrócić świetność piłki nożnej na igrzyskach olimpijskich i podnieść prestiż turnieju olimpijskiego a tym samym przyciągnąć wielkie nazwiska a wraz z nimi wielkie pieniądze od 1992 roku obowiązują nowe przepisy. Zniesiono kryterium „amatorstwa” futbolu a w zamian za to wprowadzono kryterium wieku. Od 1992 roku w turnieju olimpijskim mogą brać udział piłkarze zawodowo grający w piłkę jednak nie mogą mieć więcej niż 23 lata.

archiwumfutbolu.pl