Historia Mistrzostw Świata FIFA

Ojczyzną współczesnej piłki nożnej są wyspy brytyjskie. Datą przełomową był dzień 24 października 1857 roku, w którym to dniu w Anglii powstał pierwszy w świecie klub piłkarski „Sheffield Club” istniejący do dnia dzisiejszego. Z roku na rok w Anglii powstawało coraz więcej klubów piłkarskich, które próbowały ustalać własne reguły gry. Postanowiono więc stworzyć organizację nadrzędną zrzeszającą angielskie kluby i ustalającą zasady gry w piłkę. Dnia 26 października 1863 roku w Londynie powołano pierwszy na świecie związek piłki nożnej – The Football Association (FA), czyli Angielski Związek Piłki Nożnej. Dziesięć lat później, w 1873 roku, w Szkocji powstał Szkocki Związek Piłki Nożnej i był drugim związkiem piłkarskim na świecie. Trzeci taki związek powstał w Walii w 1876 a czwarty w Irlandii w 1880 roku. Na przełomie XIX i XX wieku w całej Europie zaczęły powstawać krajowe związki piłkarskie popularyzujące piłkę nożną i organizujące rozgrywki piłkarskie w swoich krajach. Jeszcze pod koniec XIX wieku zaczęto rozgrywać mecze międzynarodowe. Pierwszy taki mecz rozegrały między sobą reprezentacje Szkocji i Anglii w Glasgow w 1872 roku. A pierwszy międzynarodowy turniej rozegrano w Wielkiej Brytanii w 1884 roku pod nazwą „The British Home Championship”. Wzięły w nim udział: Anglia, Szkocja, Irlandia i Walia. Football zdobywał coraz większą popularność i w 1900 roku pojawił się na olimpiadzie letniej w Paryżu jako dyscyplina nieoficjalna (dyscyplina ciekawostka nie nagradzana medalami). Również na olimpiadzie letniej w Saint Louis (USA) w 1904 roku piłka nożna występowała nieoficjalnie ale w ten sposób to juz po raz ostatni.

Podobnie jak powstawanie klubów wymusiło powołanie organizacji zrzeszającej te kluby tak teraz powstawanie krajowych związków wymusiło stworzenie nadrzędnej organizacji, która by je skupiała i kontrolowała piłkę międzynarodową. Dnia 21 maja 1904 roku z inicjatywy działacza francuskiej federacji piłkarskiej Roberta Guérina w Paryżu zebrali się przedstawiciele związków piłkarskich z Francji (Robert Guérin i Andre Espir), Belgii (Louis Muhlinghaus i Max Kahn), Danii (Ludvig Sylow), Holandii (Carl Anton Wilhelm Hirschmann), Szwecji (Ludvig Sylow), Szwajcarii (Victor E. Schneider) oraz hiszpańskiego klubu Madrid CF (Andre Espir) i powołali do życia Międzynarodową Federację Piłki Nożnej, w skrócie FIFA (Federation Internationale de Football Association). Podczas 1szego Kongresu FIFA, który odbył się w dniach 23-24.05.1904 roku w Paryżu wybrano przewodniczącego (prezydenta) FIFA, którym został Francuz Robert Guérin. Jego zastępcami zostali: Szwajcar Victor E. Schneider oraz Holender Carl Anton Wilhelm Hirschmann a głównym sekretarzem i skarbnikiem został Belg Louis Muhlinghaus. Pierwszymi członkami FIFA stały się kraje założycielskie. Następnie przyłączyły się do niej federacje z Anglii, Niemiec, Austrii, Włoch, Węgier, Szkocji, Walii i Irlandii powiększając jej grono w ciągu roku do 15 członków. Podczas 2go Kongresu FIFA obradującego w Paryżu w dniach 10-12.06.1905 roku Hirschmann wystąpił z propozycją zorganizowania w 1906 roku w Szwajcarii pierwszego turnieju międzynarodowego. Jednak żadno z 15 państw członkowskich nie wyraziło chęci wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu, ponieważ borykały się z własnymi kłopotami. Różne trudności i problemy między innymi we Francuskim Związku Piłki Nożnej sprawiły, że w 1906 roku przewodniczący FIFA Robert Guerin przekazał władzę na recę swojego zastępcy Victora Schneidera i wycofał się z działalności sportowej. Na 3cim Kongresie w Bernie w 1906 roku nowym prezydentem FIFA został przewodniczący Angielskiego Związku Piłki Nożnej Daniel Burley Woolfall. Jego główne cele to ujednolicenie przepisów gry oraz zorganizowanie zawodów międzynarodowych. Krok ku temu poczyniono na olimpiadach letnich w 1908 roku w Londynie i w 1912 roku w Sztokholmie podczas, których piłka nożna była już dyscypliną oficjalną i zwycięzcy otrzymywali medale jednak wciąż traktowana była bardziej jak widowisko rozrywkowe niż jak prawdziwe współzawodnictwo. Do 1909 roku w skład FIFA wchodziły tylko kraje europejskie. Potem zaczęły wstępować kraje z całego świata, w 1909 roku RPA, w 1912 Argentyna i Chile a w 1913 Kanada i USA zwiększając liczbę członków FIFA do 20 (obecnie w FIFA zrzeszonych jest 208 krajowych związków piłkarskich).

Wybuch pierwszej wojny światowej w 1914 roku spowodował kilkuletnią przerwę w rozwoju FIFA jednak wciąż rozgrywano mecze państwowe z tą tylko różnicą, że na neutralnym gruncie i na mniejszą skalę niż dotychczas. Gdyby nie Holender Hirschmann FIFA w ogóle nie odrodziłaby się po zakończeniu tej wojny. Był on sekretarzem honorowym FIFA i przez cały okres wojny wypełniał swoje obowiązki. Utrzymywał sekretariat na własny koszt i prowadził korespondencję z innymi członkami organizacji. A kiedy w 1918 roku zmarł prezydent FIFA Hirschmann przejął jego obowiązki. Po wojnie z inicjatywy Julesa Rimeta (przewodniczący federacji francuskiej) Hirschmann zorganizował spotkanie członków FIFA, które odbyło się w Brukseli w 1919 roku. Jednak rozmowy zakończyły się niepomyślnie, gdyż po długiej i krwawej wojnie niektóre państwa nie chciały należeć do tej samej organizacji co ich niedawni wrogowie. Anglia, Szkocja, Walia i Irlandia wypisały się z członkostwa z powodu Niemiec. Kolejne spotkanie odbyło się w 1920 roku w Antwerpii i zakończyło się sukcesem. Powołano tymczasowy zarząd w osobach: Francuz Jules Rimet – przewodniczący, Duńczyk Louis Oestrup – zastępca przewodniczącego oraz Holender Carl Anton Wilhelm Hirschmann – sekretarz honorowy. Po zatwierdzeniu zarządu tymczasowego przez państwa członkowskie stał się on zarządem oficjalnym w marcu 1921 roku. Głównym celem nowego prezydenta było stworzenie mistrzostw świata w piłce nożnej. Jeszcze w 1914 roku na Kongresie w Christianie FIFA zgodziła się uznać turniej olimpijski za „mistrzostwa świata w piłce nożnej dla amatorów” i zgodziła się zorganizować według swoich przepisów turnieje na trzech kolejnych olimpiadach (w 1920, w 1924 i w 1928).

Pod wpływem powodzenia turniejów olimpijskich z lat 1924 i 1928 FIFA postanowiła zorganizować własne międzynarodowe mistrzostwa piłkarskie, w których mogłaby wziąć udział każda reprezentacja należąca do FIFA. Decyzja zapadła na 17stym Kongresie obradującym w dniach 25-26.05.1928 roku w Amsterdamie. Ustalono wtedy regulamin, według którego rozgrywki odbywać się będą co cztery lata w latach parzystych pomiędzy olimpiadami letnimi. Swoje kandydatury na gospodarza zgłosiły: Hiszpania, Holandia, Szwecja, Urugwaj, Węgry i Włochy. Ze względu na sukcesy piłkarskie (mistrz olimpijski w 1924 i w 1928 roku) największe szanse miał Urugwaj. Drugim jego atutem była przypadająca w 1930 roku setna rocznica odzyskania przez Urugwaju niepodległości. Mistrzostwa miałyby uświetnić jej obchody. W związku z powyższym wszyscy kandydaci wycofali swoje kandydatury na rzecz Urugwaju. Dnia 18 maja 1929 roku 18sty Kongres FIFA obradujący w Barcelonie zaakceptował takie postawienie sprawy i przyznał Urugwajowi organizację pierwszych mistrzostw świata w piłce nożnej. Jak się później okazało nie była to najlepsza decyzja (więcej na ten temat w dziale „Urugwaj 1930”). Na kolejnym, 19stym Kongresie obradującym w Budapeszcie w dniach 06-07.06.1930 roku FIFA podziękowała Urugwajowi za przygotowanie turnieju oraz skrytykowała federacje europejskie za nie przystąpienie do pierwszych rozgrywek o Puchar Świata.

Źródło: archiwumfutbolu.pl